Historia UICR (Union Internationale des Chauffers)
Podstawy międzynarodowego porozumienia zostały podpisane przez inicjatorów – Hiszpanię, Afrykę Północną i Francję, 27 kwietnia 1951 e. w Madrycie. Umowa opierała się w dużej części na wzajemnej gotowości do pomocy i solidarności. W przypadku, gdy hiszpański kierowca zawodowy uległby wypadkowi we Francji lub był sprawcą takiego wypadku, lub jeżeli francuski kierowca zawodowy uległby wypadkowi komunikacyjnemu w Hiszpanii, Maroku lub byłby uczestnikiem takiego zdarzenia, miało mu zostać udzielone skuteczne wsparcie, jeśli tylko był członkiem UECA ( Hiszpańskiej Unii Kierowców) lub FNCR ( Francuskiej Narodowej Federacji Kierowców Zawodowych). Zostały więc stworzone podwaliny porozumienia międzynarodowego. W roku 1957 dołączyła szwajcarska organizacji Routiers Suisses, w 1961 – Stowarzyszenie Belgijskich Kierowców Dalekobieżnych BCN. Rok później państwa członkowskie stworzyły porozumienie o pomocy, a w Paryżu powstał pierwszy Sekretariat Generalny. W lipcu 1967 r. na kongresie, posłowie: Szwajcarii, Hiszpanii, Belgii i Wielkiej Brytanii nie zważając na sprzeciw angielskiego Związku Pracowników Transportu, który nie chciał dopuścić do uczestnictwa Hiszpanii w przyszłej międzynarodowej organizacji, podjęli decyzję o założeniu międzynarodowego stowarzyszenia, które skupiałoby związki zrzeszone wokół umowy z 1951 r. Pod koniec tego samego roku Związek Kierowców Samochodów z Monachium przystąpił do tego porozumienia. Aktualna nazwa powstała 7 kwietnia 1968 r. w Paryżu, a językiem dyplomatycznym organizacji wybrano j. francuski. Pierwszym przewodniczącym został Francois de Saulieru, a sekretarzem Francesco Perez Muro. Od tej daty zaangażowani adwokaci stworzyli sieć działającą w całej Europie, a kierowcy mogli liczyć na ochronę w razie wypadku czy incydentu drogowego. Na początku, dzięki współpracy z producentem samochodów ciężarowych Berliet oraz producentem silników do samochodów ciężarowych Perkins, udało się stworzyć międzynarodowy paszport, co umożliwiało ochronę kierowców w krajach, które dotychczas nie przyłączyły się do porozumienia. W historii UICR odnotowane są przypadki, kiedy francuscy kierowcy, uczestnicy wypadku, zostali omyłkowo skazani na wieloletnie roboty przymusowe, które miały być wykonywane w więzieniu politycznym o wyjątkowo ostrym rygorze, a dzięki skutecznej interwencji stowarzyszenia i zaangażowania Routiers Suisses oraz szwajcarskiego Touring Club mogli zostać zwolnieni. Pomocy udzielono również kierowcom aresztowanym w Bułgarii, Rumunii i Albanii, którzy dzięki temu odzyskali wolność. Trzeba pamiętać, że były to czasy, kiedy na każdej granicy państwa w korkach czy podczas oczekiwania na odprawę celną kierowcy musieli znosić nieludzkie warunki – w zakresie wyżywienia, urządzeń sanitarnych i samowoli urzędników. W każdym kraju obowiązywały inne przepisy ruchu drogowego, częściowo inne znaki drogowe, inne dopuszczalny ciężary pojazdów, naciski na osie itp. Kiepskie ciężarówki, ze słabymi hamulcami (ABS dostępny dopiero od 1975 roku, hałaśliwe kabiny, słabe oświetlenie pojazdu, mizerne ogrzewanie, ekstremalne upały latem i ekstremalne zimno zimą. Kierowca stale musiał wozić ze sobie narzędzia, a wiedza o zabezpieczeniu ładunków dopiero raczkowała (łańcuchy, liny). Kierowcy byli pozostawieni samym sami, a pracodawca nie zapewniał kształcenia nowych kierowców, ani dokształcania tych już pracujących. Walka o chleb i walka o ciężarówkę, a do tego wymagania strażników prawa, policji i urzędników celnych. Stąd organizacja pomocy prawnej dla kierowców zwłaszcza w krajach Wschodu, aż do Turcji, Teheranu, Arabii Saudyjskiej itd. I dalej na północ. Później w 1971 r. na zgromadzeniu organizacji w Stuttgarcie wprowadzono innowacje, które miały wzmocnić ochronę kierowców w krajach wschodnioeuropejskich. Z takiej pomocy mogli skorzystać jedynie kierowcy posiadający wcześniej wspomniany paszport. W toku 1972, w Barcelonie, wprowadzono nowy dokument, z miejscem na naklejenie specjalnych znaczków- opłaconych rocznych składek. Obecnie każdy kraj członkowski ma swoją legitymację; będąc aktywnym członkiem swojej organizacji merytorycznie jest nim również w UICR.
W roku 1983 funkcje Prezydenta UICR objął dr Guenter Russow, a następnie od 1998 do 2015 funkcję tę sprawował Ludwig A. Buechel ( Luksemburg). Od roku 2015 do chwili obecnej Prezydentem jest Robert Kastner ( Austria). W skład Prezydium obecnie wchodzą: Hanna Hanapaa (Finlandia), Sepp Bemert(Szwajcaria), Walter Pisanik (Irlandia), Barry Layons (Irlandia) i Bogusława Barbara Zimmer (Polska) od 2015 roku. Do roku 2015 siedziba UICR była w Murten (Szwajcaria), a od 2015 jest w Wiedniu (Austria). Oficjalna internetowa strona organizacji to www.uicr.org.
Historia Mistrzostw Świata Kierowców Zawodowych UICR.
UICR (Union Internationale des Chauffeurs Routiers) skupia w swoich szeregach organizacje z krajów Europy, Ameryki i Afryki. Więcej na www.uicr.org.
W roku 1973, w Kopenhadze Zgromadzenie Ogólne UICR postanowiło organizować międzynarodowe zawody samochodowe dla kierowców zawodowych. Na początku konkurs ten odbywał się co roku kolejno w: Nicei, Monachium, Lozannie, Montrealu i Turynie, by w roku 1980 po zawodach w Londynie przejść d cyklu dłuższego. Obecnie odbywają się one co dwa lata, za każdym razem w innym państwie członkowskim tej międzynarodowej unii kierowców, skupiającej stowarzyszenia i związki zawodowe kierowców ciężarówek, autobusów oraz samochodów dostawczych.
Dla przypomnienia: w roku 2022- Tuheljske Toplice/Chorwacja, 2020 – planowana Chorwacja, ale z powodu pandemii przeniesienie terminu, 2018 – Gent/Belgia, 2016 – Jyvaskyla/Finlandia, 2014 – Kraków/Polska, 2012 – Rutensberg/RPA, 2010 – Vorarlberg/Austria, 2008 – Turyn/Włochy, 2006 – Luksemburg/Luksemburg, 2004 – Varażdin/Chorwacja, 2002 – Oldenburg/Niemcy, 2000 – Budapeszt/Węgry, 1998 – Traiskirchen/Austria, 1996 – Bratysława/Słowacja, 1994 – Brunn/Niemcy, 1992 – Gstaad/Szwajcaria, 1990 – Turyn/Włochy, 1998 – Luksemburg/ Luksemburg, 1986 – Sordetajle/Szwecja, 1984 – Helsinki/ Finlandia, 1982 – Lozanna/Szwajcaria.
W tych mistrzostwach najważniejszym jest prestiż, tytuł, zdobyte puchary i medale. W przeciwieństwie do eliminacji czy korporacyjnych konkursów tutaj nie ma cennych nagród, czasami są symboliczne, ufundowane przez głównego sponsora mistrzostw, np. wyjazd do fabryki połączony z programem turystycznym. W mistrzostwach mogą startować tylko ci kierowcy, którzy nie tylko posiadają odpowiednie uprawnienia, ale należą do tej organizacji w swoim kraju, która jest członkiem UICR. W Polsce jest nią Stowarzyszenie Klub Polskiego Trakera.
